Patricia is zuinig op de rest van haar lijf: ‘Rechterbeen was twee jaar lang een ondergeschoven kindje’

Ik loop lekker met mijn prothese. De C-Leg doet wat ‘ie moet doen. Mijn koker zit goed. De temperatuur buiten is aardig voor mij (te heet is namelijk killing voor het comfort van de liner en voor mijn humeur).

 

Blogger Patricia (54) viel van een keukentrapje en verbrijzelde haar knie. Na lang wikken en wegen, koos ze in 2019 voor een amputatie. Haar linkerbeen werd door de knie geamputeerd. Momenteel pakt ze haar oude leven weer op. Patricia is getrouwd en moeder van twee volwassen dochters. Ze werkt in het onderwijs en is actief in een toneelgroep. Met haar blogs relativeert ze wat haar overkomt.

 

Ik heb nu meivakantie en zit dus niet de hele dag op een bureaustoel. Dat betekent dat ik meer meters maak dan normaal. Een mooie check is de Cockpit-app van Ottobock op mijn telefoon die in verbinding staat met mijn prothese. Daarop kan ik precies zien hoe actief ik ben geweest. Maar die app is niet de enige maatstaaf.

 

Mijn goede knie

Ik heb ook nog een rechterknie die van zich laat horen. Hoewel ik mooi in balans loop, zeurt die rechterknie behoorlijk. En dat baart me zorgen. Twee jaar lang is alle aandacht naar mijn prothesebeen gegaan. Niet dat het grotere geheel niet werd gezien, maar mijn rechterbeen werd wel een beetje het ondergeschoven kindje. Dat was de sterke van de twee. Die had niet zoveel aandacht nodig en kon makkelijk de klappen opvangen. Tot nu.

 

Tijd voor voorzorgsmaatregelen

Door de pijn in mijn rechterknie ga ik ‘s avonds eerder in mijn rolstoel zitten. En ook op zaterdag freewheel ik steeds meer rond in dat ding. Van de week was ik bij de fysiotherapeute voor mijn lymfedrainage-behandeling. Al jaren heb ik last van vocht in mijn benen en wekelijks krijg ik hiervoor een massage. Het voordeel van de amputatie is dat ze nu maar één been hoeft te doen in plaats van twee, waardoor ze meer tijd heeft om mijn rechterknie extra aandacht te geven.

 

Maar desondanks bleef die knie zeuren. Daarom tipte mijn fysiotherapeut de podotherapeut. Het leek haar een goed idee om eens te kijken naar de stand van mijn rechtervoet. Zo gezegd, zo gedaan. En wat bleek? Een doorgezakte voet. Dus nu komt er een zooltje in mijn schoen, in de hoop dat dat de oplossing gaat zijn.

 

Wijze les

Wat ik geleerd heb, is dat het ook héél belangrijk is om zuinig te zijn op de rest van je lijf. Ik heb nog maar één gezond been en dat moet ik koesteren, verzorgen en in de watten leggen. Dus dat doe ik. Ik ga dat zooltje dragen, laat mijn been regelmatig masseren, smeer het goed in en lak mijn teennagels voor het totaalplaatje. En om geen scheve ogen te krijgen, krijgt mijn prothesevoet ook een kleurtje… is ‘ie ook weer tevreden.

 

Lees ook:

13 redenen om niet te gaan kamperen met één been (maar Patricia doet het toch)

Patricia probeert een elektronische knie uit: ‘Het voelt als mijn eerste auto’

Patricia gaat naar de sauna